Sis Dağı, Görele ilçe sınırları içinde yer almakta olup, Doğu Karadeniz sıradağlarının devamıdır. Yüksekliği 2182 metre olarak tahmin edilmektedir. Sahile 40 km mesafede olan Sis Dağı'na ulaşım 1.5-2 saat sürmektedir. Sis Dağı üzerinde yirmiden fazla oba bulunmaktadır. Bu obalar çevrede bulunan köy ve kasabaların isimleriyle anılmaktadır. Deniz seviyesinden en hızlı ulaşılan ve en yüksek yer olması, Sis Dağı'nın önemini göstermektedir.

Sis Dağı'na ulaşım için genellikle iki ana yol tercih edilir. Bunun yanı sıra yakın civarlardaki köylerde yaşayanlar kendi buldukları patika yollardan da giderek dağa ulaşmaktadır. Her yıl çevre yerleşim alanlarının katılımıyla Temmuz aylarında Sis Dağı şenlikleri düzenlenmektedir. Sis Dağı, "C sınıfı Milli Koruma" alanı olarak denetime tabi tutulmuştur.

Asırlardır süren yayla kültürü, doğa aşkını ve yaşam şeklini günümüze taşımaktadır. Yayla kültürü, doğa ile iç içe yaşayan binlerce yıllık göçebe yaşam tarzından ileri gelmektedir. Anadolu'ya taşınan bu görüş, günümüzde çeşitli araştırmalarla desteklenmektedir. Eskilerin yol anılarında Sis Dağı'ndan bahsedilmektedir. Kış mevsiminde karla dolu olmayan sahil şeridinde otlayan hayvanlar, yaz aylarında geniş otlakların bulunduğu yaylalara ve dağlara çıkarılmaktaydı.

Okulların tatile girmesiyle sahildeki boğucu nemli havadan kaçan yayla sakinleri yaylaya taşınmaya başlarlardı. Mısır tohumlarının tarlaya dökülmesinden sonra başlayan hazırlıklar, yolda ve yaylada lazım olan ihtiyaçların at, katır gibi hayvanlara yüklenmesiyle yola çıkılırdı. Eskiden gidilen yayla göçleri, bir yaşam tarzının ve doğa tutkusunun folklorik etkileriydi. İhtiyaçların taşındığı sepetler (şelek) üstlerinde, süslü boncuklarla ve püsküllü boğazlarına ziller (çan, kelek) sarılan hayvanlar keyifle türküler eşliğinde taşınırdı.

Göç yolunun ilk gözlemi, yolun her iki yanında kızıl ağaçlar ve fındık ağaçları eşliğinde, suyunu başta Sis Dağı olmak üzere yüksek dağlardan alan Ağasar deresinin coşkun sesiyle çağlamasıdır. O kadar hızlı akışlıdır ki bol yağmurlu günlerde yatağına geniş yataklar açar ve kenarından ulaşımı engeller.

Şalpazarı'ndan itibaren stabilize toprak yoldan devam edilir. Kısa bir süre sonra doğal maden suyu kaynağı olan Acı Su'ya varıldığında ızgara et kokusu etrafa dağılır. Kaynak suyunun geldiği yerin etrafı piknik alanına çevrilmiştir. Burada da Türkiye'de doğal güzelliklerimizi günlük çıkarlarımıza nasıl kaybettiğimizin çarpıcı bir örneği gözler önüne serilmektedir. Doğal sodalı su borulara verilmiş, kaynağı başkasına tahsis edilmiş ve doğal ortamı harap olmuştur.

Bu önerilerle dağ yolumuza devam edilir. Geyikliye doğru engebe arttıkça, doğanın güzelliği ve bitki kokusu etrafı sarar. Çam, gürgen ve kestane ağaçları çıkar; insana Sis Dağı'na yaklaşma heyecanı sarar. Çevreye dikkatle bakıldığında çirkinlik ve ihtişam, bilgisizlik ve vurdumduymazlık, bencillik ve doğanın direnci tüm güzelliğiyle ortaya çıkar. Bir yanda bir hayli uzakta kalmış masmavi Karadeniz, her mevsim farklı tonlarla bürünen ağaçlar ve bitkiler; mis gibi doğa kokusu insanı kendine getirir. Diğer tarafta ise tarla açmak amacıyla kesilen ağaçlar, sürülmüş toprak, taş çıkarmak ve yol açmak için dinamitlenen doğa. Bilinçten, bilimden ve hukuktan uzak uygulamalar. Gelişigüzel betonlaşan, yok edilen doğal hazinemiz. Ne yazık ki doğa öcünü heyelanlarla ve sel baskınlarıyla alıyor. Düşünüyorum da çıkış yolunu eğitimde görüyorum. Yeni nesil ince ruhlu, sanattan, edebiyattan ve bilimden hoşlanmadıkça çözüm bulmamız çok zorlaşacaktır.